WZORZEC SHELTIE – Portal Little Star

Wzorzec sheltie z 1966 roku

OWCZAREK SZETLANDZKI – Shetland Sheep Dog
Rasa angielska. Wzorzec zatwierdzony przez FCI pod nr 88-b dnia 24 października 1966 r.

Ogólna charakterystyka.

Umożliwienie owczarkowi szetlandzkiemu wykazywanie się wrodzonymi właściwościami psa pasterskiego zapewnia mocna, lecz lekka budowa nie mająca żadnych oznak ociężałości. W typie powinien on być zbliżony do owczarka długowłosego (szkockiego), należy zatem zwracać uwagę na wszelkie od tego odchylenia. Jedną z najważniejszych, o dużym znaczeniu cech, jaką jest wyraz wyglądu ogólnego, zawdzięcza on doskonałej proporcji między czaszką a kufą, prawidłowemu umieszczeniu i trzymaniu uszu, osadzeniu, kształtowi i barwie oczu pełnych wyrazu, spokoju, łagodności, pojętności i czujności. Owczarek ten powinien okazywać swojemu opiekunowi przywiązanie i uległość, a w stosunku do osób mu nieznanych nieufność, jednak bez objawów nadmiernego podniecenia.

I. Wygląd ogólny i właściwości psychiczne

a) Owczarek szetlandzki już od pierwszego wejrzenia powinien sprawiać wrażenie psa łączącego w sobie piękno, pojętność i w wysokim stopniu żywe usposobienie. Ruchy jego powinny być lekkie i zgrabne, a szybkość chodów dostosowana do jego wzrostu. Jego budowa ma się odznaczać doskonałą proporcją kształtów ciała tworzących harmonijną całość. Obfite owłosienie, grzywa na karku i kryza na szyi, delikatnie modelowana głowa o łagodnym wyrazie, tworzą idealny wygląd owczarka szetlandzkiego.

b) Wzrost: wysokość w kłębie psa – 37 cm, suki – 35,5 cm. Dopuszczalne przekroczenie tych wymiarów nie więcej niż 2,5 cm

c) Format: prostokątny; długość tułowia, mierzona od kłębu do nasady ogona, jest nieco większa niż wysokość w kłębie.

II. Głowa

a) Opis całości: oglądana z góry i z boku ma kształt wydłużonego, tępo ściętego stożka zwężającego się, poczynając od uszu, stopniowo ku końcowi nosa. Długość mózgowioczaszki równa się długości kufy mierzonej od wewnętrznych kątów oczu.

b) Czaszka płasko sklepiona, umiarkowanej szerokości między uszami, przy czym szerokość jej jest uzależniona od całkowitej długości głowy, która musi być proporcjonalna do wielkości psa. Guz potyliczny niewidoczny.

c) Krawędź czołowa łagodnie zaznaczona, lecz dostrzegalna.

d) Kufa: linia grzbietu nosa równoległa do linii wierzchu czaszki; policzki płaskie, gładko łączące się z kufą; szczęki mocne z dobrze rozwiniętą żuchwą. Wierzchołek nosa czarny.

e) Wargi szczelnie przylegające.

f) Uzębienie zdrowe, prawidłowo osadzone, zgryz nożycowy.

g) Oczy nadają psu pożądany wyraz. Powinny być średniej wielkości, kształtu migdałowatego, skośnie osadzone, koloru ciemnopiwnego z wyjątkiem psów o umaszczeniu blue-merle, które mogą mieć oczy niebieskie.

h) Uszy małe, średniej szerokości u nasady, umieszczone wysoko, blisko siebie. W stanie spokoju pies trzyma je stulone do tyłu. W stanie czujności zwraca je do przodu trzymając w pozycji półstojącej z załamanymi końcami.

III. Szyja powinna być muskularna, dobrze wygięta, dostatecznie długa, by móc wysoko unosić głowę.

IV. Tułów

a) Grzbiet prosty z lekko wypukłą partią lędźwiową

b) Zad łagodnie przechodzi w kończyny tylne

c) Klatka piersiowa powinna być głęboka, sięgając łokci. Żebra dobrze wysklepione, lecz w dolnej części bardziej płaskie, przez co nie hamują swobody ruchu nóg.

V. Ogon osadzony nisko, o kręgach stopniowo zmniejszających się ku końcowi. Opuszczony w dół powinien sięgać co najmniej do pięt. Owłosiony obficie i, gdy pies jest w ruchu, lekko wygięty w górę, lecz nie unoszony wyżej linii grzbietu.

VI. Kończyny przednie

a) Oglądane z przodu – proste, muskularne, o mocnym kośćcu.

b) Długość podramion od podstawy do łokcia równa się odległości od łokcia do kłębu.

c) Łopatki skośne, nachylone pod kątem 45 stopni, w kłębie przedzielone tylko kręgami grzbietowymi, lecz zbliżone ku sobie w celu dopasowania się do pożądanego wygięcia żeber.

d) Staw łopatkowo-ramieniowy: połączenie w stawie pod kątem prostym

e) Łapa: śródręcze mocne, sprężyste. Palce wypukłe, zwarte w piąstkę owalnego kształtu. Opuszki o grubej skórze.

VII. Kończyny tylne

a) Oglądane z tyłu – proste

b) Uda szerokie, muskularne. Połączenie w stawie biodrowo-udowym pod kątem prostym, podobnie do ukątowania w stawie łopatkowo-ramieniowym.

c) Kolano: ukątowania w stawie goleniowym bardzo wyraźne

d) Staw skokowy nisko opuszczony, o mocnym kośćcu i dobrym wygięciu.

e) Palce jak u kończyn przednich.

VIII. Chody: ruchy owczarka szetlandzkiego powinny być szybkie i płynne. Pies nie powinien w biegu wyrzucać nóg na zewnątrz, krzyżować ich, kołysać się w biodrach, ani też stawiać nóg sztywno.

IX. Owłosienie składa się z długich, twardych i całkowicie twardych włosów okrywowych oraz podszycia z miękkiego (podobnego do wełny), krótkiego i gęstego puchu. Na kufie sierść krótka; bardzo długie, obfite owłosienie tworzy na karku grzywę, a na przedniej stronie szyi kryzę. Na tylnej stronie nóg przednich i zadnich powyżej pięty występuję frędzle; na nogach tylnych poniżej stawu skokowego sierść bardzo krótka. Pies, którego szata włosowa składa się z krótkiej sierści podlega dyskwalifikacji.

X. Umaszczenie: trójbarwne (tricolor) składające się z czarnego koloru na tułowiu z żółtym znakowaniem, przy czym lepsze jest podpalanie o jaskrawym czerwonorudym odcieniu.
Płowe albo jednolite o różnych odcieniach, od złotego aż do ciemnomahoniowego, przy czym kolory powinny być zawsze pełne; albo śniade, na tle o powyższych barwach. Kolor wilczasty nie jest pożądany.
Marmurkowe (blue-merle), tj. na tle niebieskopopielatym, drobne czarne łaty nieregularnego kształtu. Pożądane jest czerwonorude podpalanie, ale brak jego nie stanowi wady. Duże łaty czarne o odcieniu łupkowym lub rdzawym są wysoce niepożądane, zarówno we włosach okrywowych, jak i w podszyciu. Całość powinna się zbliżać do koloru niebieskopopielatego.
Znakowania białe powinny występować na piersi, nogach i końcu ogona. Białe znakowania na wszystkich wymienionych częściach ciała lub tylko na niektórych, są chętnie widziane, ale brak jego nie jest uważany za wadę. Umaszczenie czarno-białe lub czarno podpalane są jednakowo uważane za prawidłowe. Białe plamy na tułowiu są bardzo niepożądane. Wierzchołek nosa ma być czarny przy każdym umaszczeniu.

XI. Wady: czaszka kopulasta lub z płaską, opadającą ku potylicy kością ciemieniową; brak krawędzi czołowej; duże wiszące lub stojące uszy; zbyt rozwinięte kości policzkowe; słabe szczęki; spiczasta kufa; niepełne uzębienie; krzywe przednie nogi, krowia postawa tylnych nóg; haczykowaty koniec ogona, krótki lub zakręcony na grzbiet ogon; umaszczenie białe lub z przewagą koloru białego; różowy lub cielisty kolor nosa; niebieskie oczy przy umaszczeniu innym niż marmurkowe; okrągłe lub jasne oczy; słaby system nerwowy (nerwowość).

Wzorzec sheltie z 1963 roku

OWCZAREK SZETLANDZKI – Shetland Sheep Dog
Wzorzec angielski, wpisany do rejestru FCI w 1963 roku pod nr 88-b.
Psy tej rasy są raczej małe, wysokości do 40 cm, długowłose, o sympatycznym wyglądzie, podobne do collie, lecz mniej wydłużone. Te urocze psy odznaczają się przywiązaniem do pana i nieufnością, jakby nieśmiałością wobec obcych.

Charakterystyka ogólna. Budowę szetlanda powinna cechować siła i ruchliwość, bez śladu ociężałości czy pogrubienia, co pozwala na rozwinięcie się jego naturalnych skłonności do pracy przy stadzie owiec. Wprawdzie pożądany typ zbliżony jest do collie długowłosego, to jednak powinny się zaznaczać widoczne różnice.

Wyraz. Jedną z najważniejszych cech jest doskonała harmonia i dobra proporcja mózgowiowej części głowy do twarzowej; odpowiednia wielkość, kształt, barwa i rozmieszczenie oczu, prawidłowe osadzenie i noszenie uszu wpływają razem na harmonijny wygląd głowy – obraz prawie niewyrażalnej słodyczy, żywości i inteligencji. Od szetlanda wymaga się przywiązania i posłuszeństwa wobec przewodnika; do obcych powinien odnosić się z rezerwą, ale bez okazywania nerwowości.

Wrażenie ogólne. Na pierwszy rzut oka pies łączy w sobie piękność z inteligencją i temperamentem. Chody lekkie i pełne wdzięku, szybkie i elastyczne, skoki potężne w stosunku do wzrostu. Sylwetka harmonijna; żadna część ciała nie jest nieproporcjonalna w stosunku do całości. Obfite futro, grzywa i kryza w połączeniu z dobrą rzeźbą głowy i „słodyczą” wyrazu tworzą ideał szetlanda.

Głowa. Subtelnie wymodelowana. Oglądana z góry i z boku ma kształt wydłużonego, ściętego stożka zwężającego się od uszu do końca nosa. Szerokość części mózgowiowej zależy w zupełności od długości całej głowy, a ta z kolei jest proporcjonalna do wielkości całego ciała. Część mózgowiowa płaska, między uszami umiarkowanie szeroka, bez wystającej potylicy. Policzki pożądane płaskie i przechodzące łagodnie w dobrze zaokrąglony pysk. Część mózgowiowa i pysk równej długości; punkt środkowy leży w wewnętrznym kącie oka. Linia czołowa głowy widziana z profilu jest równoległa do linii grzbietu nosa, ale w poziomie nieco wyższym. Przełom czołowy wyraźny, lecz nieznaczny. Szczęka i żuchwa równe, mocne; żuchwa dobrze rozwinięta. Wargi zwarte; zęby zdrowe i dobrze rozmieszczone; zgryz nożycowy.

Oczy. Średniej wielkości, ustawione ukośnie, kształtu migdałów. Kolor ciemnobrązowy; wyjąt statnowią oczy u okazów o umaszczeniu marmurkowym, u których dopuszczalne są niebieskie. Oczy odgrywają ważną rolę przy ocenie.

Uszy. Małe, u nasady umiarkowanie szerokie, osadzone dość blisko siebie, wysoko na szczycie głowy. W odprężeniu są one odrzucone do tyłu, ale w nasłuchiwaniu skierowane do przodu i noszone na wpół wyprostowane, z końcami zwisającymi do przodu.

Szyja. Muskularna, dobrze wygięta, dostatecznie długa, pozwalająca na „wyniosłe” noszenie głowy.

Tułów. Łopatki zstępują od kłębu do stawu barkowego pod kątem 45 stopni; rozdzielone w kłębie tylko przez kręgi, ale nachylone stosownie do pożądanego wysklepienia żeber. Kąt między łopatką a ramieniem jak najbardziej zbliżony do prostego. Łokcie w tej samej odległości od kłębu, co od podłoża. Nogi przednie oglądane z przodu są proste, muskularne i równe; kościec mocny. Śródręcza mocne i giętkie. Tułów mierzony od kłębu do nasady ogona jest nieco dłuższy niż wysokość w kłębie, dzięki przede wszystkim dobremu ukątowaniu ramion i tyłu. Pierś głęboka, sięgająca do łokci. Żebra dobrze wysklepione, tak jednak nachylone u nasady, aby nie ograniczały ramionom i udom swobody ruchów. Grzbiet prosty z pełną wdzięku krzywizną lędźwi; linia zadu stopniowo zlewająca się z linią kończyn tylnych. Uda szerokie i muskularne; ich kości ustawione pod kątem prostym w stosunku do kości biodrowych i w harmonii z ustawieniem łopatek. Udo z podudziem tworzy wyraźnie zaznaczony kąt. Stawy skokowe zgrabne i mocne, dobrze ukątowane, położone nisko; oglądane z tyłu – proste.

Ogon. Osadzony nisko, długością sięga co najmniej stawu skokowego. Obficie owłosiony i lekko wygięty ku górze, zwłaszcza, gdy pies jest w ruchu, nie powinien jednak wznosić się ponad linię grzbietu.

Łapy. Owalne; podeszwa gruba, palce wysklepione i zwarte.

Chody. Szybkie i płynne. Niepożądane podnoszenie nóg wysoko ani krzyżowanie ich czy wyrzucanie na boki, albo podnoszenie sztywno z dołu do góry.

Szata. Włosy okrywowe długie, szorstkie i zupełnie proste. Podszycie miękkie, puszyste, krótkie i zwarte. Grzywa i kryza bardzo obfite. Nogi przednie z dobrymi piórami, tylne obficie owłosione, ale poniżej stawu skokowego włosy krótsze. Na pysku sierść krótka. Psy krótkowłose eliminuje się z hodowli i oceny.

Maść. U psów trójkolorowych wymagany intensywnie czarny tułów, bez śladu cętkowania, podpalanie wyraziste jest u nich wyżej cenione. Płowe mogą być jednolite lub z ciemniejszym nalotem, w całej gamie odcieni – od złocistego do ciemnomahoniowego; pożądany wyrazisty odcień maści. Maść wilczopłowa i szara niepożądane. U niebieskich marmurkowanych najbardziej pożądany kolor to jasno-niebiesko-srebrzysty, nakrapiany i marmurkowany czernią. Podpalanie soczyste jest pożądane, ale jego brak nie stanowi wady. Bardzo niepożądane, tak we włosach okrywowych, jak i w podszyciu, duże czarne łaty oraz odcień łupkowy lub rdzawy. Całość umaszczenia powinna skłaniać się ku niebieskiemu. Białe plamy dopuszczalne na piersi, na udach, podudziach i na końcu ogona. Wszystkie te oznaczenia lub część z nich pożądane, ale ich brak nie stanowi wady. Umaszczenie czarne z białym lub czarne podpalane oceniane równorzędnie. Bardzo niepożądane białe łaty na tułowiu. Nos wymagany czarny bez względu na umaszczenie okrywy.

Wzrost. Idealna wysokość: psy 38 cm, suki 35 cm. Przekroczenie tej wysokości lub jej nie osiągnięcie uważa się za dużą wadę.

Wady. Głowa w części mózgowiowej wysklepiona albo o cofniętym czole. Brak przełomu czołowego. Uszy duże, zupełnie obwisłe lub stojące. Policzki zbyt silnie rozwinięte, szczęka i żuchwa słabe, pysk spiczasty, uzębienie niepełne. Nogi przednie krzywe, postawa krowia. Ogon haczykowato zagięty lub krótki, albo noszony nad grzbietem. Maść biała jak też z przewagą bieli. Nos różowy lub cielisty. Oczy niebieskie (z wyjątkiem oczu u psów niebieskich marmurkowanych), okrągłe lub jasne. Przodozgryz albo cofnięta żuchwa. Nerwowość.

Historia Rasy

Pochodzenie tych małych piesków, wyglądem przypominających owczarka collie rough w miniaturze, jest pełne niejasności. Do 1469 roku Wyspy Szetlandzkie należały do Norwegii. To właśnie z Norwegii wraz z Wikingami na wyspy przybyły małe pieski, które towarzyszyły żeglarzom. Było to około 700-800 roku n.e…

Klimat wysp był dość surowy, nie sprzyjał wegetacji roślin. Zwierzęta trzymane na farmach były niewielkich rozmiarów. Małe psy były faworyzowane, ponieważ mało jadły i zajmowały niewiele miejsca. Pierwsze szetlandy nazywano psami Toonie lub Peerie (w języku staro-norweskim “piri” oznacza po prostu “mały”). Początkowo były one wykorzystywane jako psy zagrodowe. Pieski te miały bowiem wysokość około 30 cm w kłębie i nie jest możliwe, aby pracowały przy zaganianiu owiec na wrzosowiskach porośniętych roślinnością o wysokości 23-45 cm. Wyspiarze mniej przywiązywali uwagę do wyglądu, więcej zaś liczyła się przydatność psów do pracy, żywotność oraz niewielki wzrost. Dlatego też, aby uzyskać pożądane cechy krzyżowano je z różnymi psami. Udział w powstaniu rasy miał king charles spaniel (po nim obecny sheltie ma niekiedy brązowe plamki na łapach), pies yakki z Islandii (po nim prawdopodobnie zostało podpalanie na kufie), a także miniaturowe szpice, m.in. pomeranin (czasem ujawnia się to przez małe, stojące uszka, jabłkowatą czaszkę i okrągłe oczy – wszystkie te cechy obecnie są wadami). Ostateczny wygląd uzyskano poprzez krzyżówką z owczarkami collie rough. Przybyły one na wyspy około 1840-1850 roku. Wyspiarze zaczęli powiększać pastwiska i potrzebne były psy do pilnowania i zaganiania owiec na dużych obszarach. Ponieważ collie nie wytrzymywały trudnych warunków panujących na wyspach, mniejsze okazy tych psów zaczęto krzyżować z ówczesnymi szetlandami, aby nadać im cechy psów pasterskich. Później utrzymanie podobieństwa do collie ze względu na ich atrakcyjny wygląd oraz psychikę, było głównym celem miłośników owczarka szetlandzkiego. Ich niewątpliwa uroda oraz cechy psychiczne spowodowały, że około 1905 roku owczarki te pojawiły się w głębi Szkocji. Tu w 1908 roku założono Shetland Collie Club. Do 1914 roku nazywano je shetland collie. Hodowcy collie ostro protestowali jednak przeciw używaniu tej nazwy, dlatego w maju 1914 roku zmieniono nazwę klubu na English Shetland Sheepdog Club (ESSC). Popularność rasy szybko rosła i w latach 50 i 60-tych XX wieku w angielskim Kennel Clubie zarejestrowano ją jako jedną z siedmiu najpopularniejszych.

Reasumując można przyjąć, że owczarek szetlandzki jakiego znamy dzisiaj, jest psem pasterskim. Wywodzi się z Norwegii i Wysp Szetlandzkich, ale generalnie jego rozwój nastąpił w Szkocji, skąd powędrował w głąb Anglii, po czym zaczął podbijać świat. Jest podobny do długowłosego collie w miniaturze, choć jest wiele cech różniących te rasy od siebie.

Kościec psa

Budowa ciała i kościec psa

1. chrząstka nosa
2. kufa (tej samej długości co czaszka)
3. krawędź czołowo-nosowa czyli stop
4 .czaszka (płaska, długości takiej jak kufa)
5. kość potyliczna (bez wyraźnego guza)
6. kręgi szyjne
7. łopatka (mniej więcej długości ramienia)
8. kłąb (punkt pomiaru wysokości psa)
9. klatka piersiowa z żebrami (żebra dobrze zaokrąglone, w dolnej połowie nieco spłaszczone)
10.kręgosłup
11.kręgi lędźwiowe (między ostatnim żebrem, a 12.kością biodrową)
13.kość krzyżowa
14.miednica (miednica i kość udowa tworzą kąt prosty)
15.staw biodrowy
16.nasada ogona
17.kość udowa (osadzona pod kątem prostym do miednicy)
18.ogon (końcem sięgający do stawu skokowego)
19.staw skokowy z guzem piętowym
20.kość śródstopia (tylne śródstopie widziane od tyłu proste, nogi ustawione równolegle)
21.łapa z palcami
22.kości podudzia
23.staw kolanowy
24.słabizna
25.pióra na kończynie przedniej
26.staw nadgarstkowy
27.łapa przednia
28.kość promieniowa
29.staw łokciowy (odstające łokcie świadczą o beczkowatych żebrach lub otyłości)
29.kość ramienia
30.staw barkowy (łopatka ustawiona mniej więcej pod kątem prostym do kości ramienia)
31.szczęka dolna, czyli żuchwa

Długość tułowia sheltie powinna być nieznacznie dłuższa, mierząc od szczytu barku do guzów biodrowych, niż wysokość w kłębie. Korpus powinien być umiarkowanie długi, a nie jak to interpretowano w dawnym wzorcu: długi.

Czaszka i kufa jednakowej długości (punktem podziału są wewnętrzne kąciki oczu). Czaszka płaska umiarkowanie szeroka między uszami. Wygląda to mniej więcej tak: szerokość czaszki = długość czaszki = długość kufy (sheltie w porównaniu z collie ma nieco szerszą mózgoczaszkę). Dość ważne jest, aby górna linia czaszki przebiegała równolegle do górnej linii kufy: stop lekki, ale wyraźny.

Śródręcza proste Śródręcza zbyt miękkie.

Śródstopie proste Nogi ustawione zbyt wąsko

Nogi ustawione zbieżnie

Kątowanie prawidłowe Nogi ustawione podsiebnie

Tył stromy

Charakter Sheltie

Owczarek szetlandzki to jedna z ras która doskonale potrafi przystosować się niemal do każdych warunków. Dobrze czuje się na wsi w zagrodzie, we wspaniałej rezydencji, czy też w bloku miejskim. Jest odporny na choroby i warunki atmosferyczne (wpływ surowego klimatu Wysp Szetlandzkich), jednak nie powinien być na stałe trzymany na dworze …

Sheltie to wspaniały przyjaciel, niezawodny stróż i miły, nieuciążliwy domownik. Taki mały szelma i zawadiaka – ale w dobrym tego słowa znaczeniu.
Jego charakter jest zupełnie inny od większego, spokojnego i dostojnego owczarka szkockiego collie.
Żyje długo, do późnych lat zachowuje młodość i wigor. Jest wspaniałym psem towarzyszem.

Pierwotnie jego charakter kształtowano w kierunku pilnowania gospodarstw przed obcymi. Do dziś jest to pies nieufny wobec obcych, czujnie pilnujący swojego terenu. Nikt nie wejdzie na jego teren niezauważony. Choć nie obezwładni intruza, to na pewno mu mocno dokuczy i narobi dużo hałasu, gdyż z natury bywa czasem nieco szczekliwy. Jeśli nie chcemy, aby głośno hałasował, od małego nie należy mu pozwalać na takie zachowanie.
Sheltie jest psem bardzo inteligentnym, wszystkiego uczy się w mig. Niewiele jest sztuczek których nie potrafiłby wykonać. Szybko uczy się na kursach posłuszeństwa, doskonale nadaje się do agility i spotów wymagających zwinności i posłuszeństwa. Może być świetnym towarzyszem dla osób czynnie uprawiających sport, jest bowiem bardzo wytrzymały. Coraz częściej psy tej rasy są tez wykorzystywane do pracy w dogoterapii.
W szkoleniu sheltie nie znosi siły, ani przymusu. Wystarczy zmiana intonacji głosu. Dla nagrody lub smacznego kąska zrobi niemal wszystko. Pod przymusem nie osiągniemy pożądanych efektów, wręcz przeciwnie, pies może się całkowicie zablokować.
Dobrze prowadzony sheltie, będzie niemal idealnym pracusiem, czasami wręcz pracoholikiem. Ale mimo niebywałej chęci do pracy, równie dobrze będzie się czuł w towarzystwie osób starszych lub samotnych, które mogą poświęcić mu dużo uwagi i nie wymagają od psa niczego szczególnego. Ten pies po prostu lubi być w centrum zainteresowania. Jak większość psów wybiera sobie jednego pana, któremu stara się ciągle towarzyszyć. Jest jednak posłuszny wobec wszystkich członków rodziny i szczerze mówiąc czuje się najlepiej, gdy wszyscy są w domu. Lubi dzieci i jest dla nich doskonałym towarzyszem zabaw, ale pod warunkiem, że nie stanie się ich zabawką i obiektem do dokuczania. Jest cierpliwy i tolerancyjny, można powiedzieć, że nawet opiekuńczy wobec dzieci. Nie każdy szetland będzie lubił dzieci obce. Jak już pisałam wcześniej, często wobec obcych zachowuje dużo rezerwy, nawet jeśli to są dzieci. Bawiącą się gromadkę może czasem traktować jak stadko rozbieganych owiec, próbując je utrzymać w ryzach podszczypując za kostki. Dawna zaleta musi być niestety tępiona, aby nie stał się dokuczliwy. Dobrze wychowywany szybko zrozumie, co mu wolno, a co nie. Jest łatwy w wychowaniu nawet dla osób początkujących, które nigdy przedtem nie miały psa. Nie wymaga siły, spacery z nim są zawsze przyjemne. Nie jest agresywny wobec innych psów (ani żadnych zwierząt), nie wszczyna bójek, co jest ważne zwłaszcza w mieście. Lubi zabawy z innymi psami, zwłaszcza małymi lub bez skłonności do zachowań agresywnych. Doskonale czuje się na podwórku czy otwartym terenie, ale pomimo dużej odporności na warunki atmosferyczne, nie powinien mieszkać na dworze. To pies potrzebujący kontaktu z człowiekiem i bardzo związany uczuciowo z właścicielem. Poza tym niektóre linie o zbyt obfitym podszerstku, będą miały problem z kołtunieniem się, co latem może powodować odparzenia.

Sheltie to jedna z ras, która doskonale uczy się poprzez naśladownictwo. Jeśli dołączy do grupy innych psów, bardzo często przejmuje ich nawyki. Zarówno te dobre, jak i niestety te złe. Pozostawiony bez naszego nadzoru, bez należytego kontaktu z otoczeniem, może wrodzona nieufność szetlanda przerodzić się w lękliwość, a w skrajnych przypadkach w paniczny lęk przed tym, co nieznane.
Nawet kupując szczenię o bardzo zrównoważonym charakterze, należy zapewnić mu od początku dobrą socjalizację i poznawanie różnych sytuacji. Jest to ważne, bo w przyszłości będziemy mieć bardzo zrównoważonego, nieustraszonego towarzysza życia.

Wpływ budowy na ruch i pracę sheltie

Owczarek szetlandzki należy do grupy I psy pasterskie i stróżujące. Rzadko który sheltie musi jeszcze pilnować owiec, ale jako rasa psów pracujących powinien być ciągle gotowy do podjęcia pracy. A do tego potrzebna jest nienaganna budowa anatomiczna.
Pies pasterski musi dużo poruszać się podczas pracy kłusem, bez przerwy długimi godzinami. Wymaga się od niego długotrwałego biegu bez największego wysiłku. Czasami dziennie musi przebyć wiele kilometrów uganiając się za pasącymi się owcami. Kłus musi być więc wydajny, krok długi nie sprawiający wysiłku. Skrócony wykrok sprawia, że na tym samym odcinku pies musi wykonać o wiele więcej kroków niż to jest niezbędne przy prawidłowym długim kroku. Tułów nie może się kołysać ani podskakiwać. Wszelkie wysokie unoszenie nóg, chody krzyżujące czy toczące powodują zbędne zużycie energii, a w efekcie tego pies szybciej się męczy, a jego praca jest mniej wydajna.

KŁUS (chód wystawowy)

(rys. psa poruszającego się szybkim kłusem)

Kłus to chód dwutaktowy w którym kończyny przekątnej pary nóg jednocześnie dotykają ziemi: np. lewa przednia i prawa tylna lub odwrotnie. Druga para nóg jest w tym czasie przesuwana do przodu. Ślady łap przy szybkim ruchu powinny nachodzić na siebie.
Krok jest pełen swobody i łatwy. Nogi psa oglądane zarówno z przodu jak i z tyłu poruszają się prosto, bez skręcania łokci czy kolan na zewnątrz lub do wewnątrz. Łapy palcami są także skierowane do przodu. Palce nie mogą być skierowane ani do środka, ani na zewnątrz. Im szybciej pies się porusza, tym bardziej nogi dołem zbliżają się do podłużnej osi środkowej psa, ale nigdy tej osi nie mogą przekraczać. Na ziemi powinien zostawać ślad pojedynczy tylko dwóch łap, gdyż ślady łap się na siebie nakładają. Gdyby przeprowadzić linię wzdłuż nogi psa od kolana lub łokcia do stopy, niezależnie od tempa ruchu psa, linia ta zawsze powinna być prosta.
Linia górna grzbietu pozostaje prosta i napięta.
Na ringu pokazany powinien być ruch odpowiednio szybki, aby pokazać dobry wysięg i odbicie. Taki ruch uwydatnia wszystkie zalety psa, jednocześnie ukazując wszystkie jego wady. A przecież budowa psa powinna być ściśle dopasowana do jego potrzeb efektywnego poruszania się przy pracy. Wielu wystawców „markuje” wadliwe poruszanie się sheltie poprzez wolne tempo biegania po ringu. To, że psy te nie są już czynnymi pasterzami owiec nie znaczy, że ruch przestał być istotną cechą rasy. Poprawnie zbudowanemu szetlandowi w ruchu nie będzie przeszkadzać nigdy ani nadmiar włosa, ani też rodzaj podłoża. Jest to bowiem pies doskonale przystosowujący się do różnorodnych warunków. Jedynie trudność może conajwyżej sprawiać śliskie podłoże spotykane nie raz na halach wystawowych (z tym i my miewamy nieraz problemy). Ale napewno nie utrudni ruchu tartan czy trawa (chyba, że jej wysokość skryje naszego czworonożnego przyjaciela!).

W ruchu powolnym tylne nogi psa oglądane od tyłu prowadzone są równolegle, bez zbieżności przy ziemi, tak jak to jest przy ruchu bardzo szybkim.

Patrząc na stojącego psa, jego łapy przednie powinny być proste, łokcie ściśle przylegające do tułowia (nie mogą ostawać), śródręcza proste, mocne, ale nie sztywne. Zbyt ukośnie ustawione śródręcza wskazują na ich słabość – są zbyt miękkie i elastyczne, łatwo mogą się uszkodzić. Ale także zbyt sztywne śródręcza mogą powodować szybkie niszczenie stawów psa – brak jest u niego pożądanej dobrej amortyzacji podczas biegu. Niepotrzebnie naraża to psa na uszkodzenia stawów. Chód jest sztywny, pies sprawia wrażenie jakby chodził na szczudłach.
Ramię i łopatka powinny być jednakowej długości i ustawione do siebie pod katem prostym, przy czym łopatka powinna być wyraźnie skierowana do tyłu. W kłębie łopatki nie mogą się stykać, ale powinny być oddzielone tylko kręgosłupem. Krótkie ramię wpływa na skrócenie wykroku (psy poruszające się kłusem podczas pracy powinny mieć długie kości ramienia i uda). Łopatka nie może być też ustawiona zbyt pionowo. Często pies biegnąc kłusem musi wtedy zginać nogę w nadgarstku, co skraca wykrok i powoduje nadmierne zużycie energii na dodatkowe haczykowate ruchy (mówi się, ze pies idzie Hackneyem). Także wysoko noszona głowa podczas kłusu świadczy o stromym kątowaniu przodu, choć w ruchu taki pies wygląda efektownie.
Klatka piersiowa powinna mieć dobrze wysklepione żebra, nie może być płaska, aby wewnątrz znalazło się wystarczająco dużo miejsca dla narządów wewnętrznych jak serce i płuca, pies musi swobodnie oddychać. Prawidłowo zbudowana klatka jest głęboka i sięga do łokci, powinna się też zwężać u podstawy, pozwalając tym samym przednim nogom wykonywać rozmach do płynnego ruchu. Prawidłową szerokość klatki piersiowej poznajemy, gdy możemy bez użycia siły przesunąć po klatce dłoń (ustawioną poziomo w stosunku do ziemi) między przednimi łapami psa. Łokcie znajdują się w połowie wysokości psa (patrząc od ziemi do kłębu). Postawa beczkowata z odstającymi łokciami powoduje zbyt szeroką akcję kończyn przednich. Brak jest miejsca na swobodny ruch kończyn, pies nie uzyskuje pożądanej długości kroku. Krok jest krótki, jakby szarpany i rozkołysany.

Kończyny tylne, patrząc od tyłu na psa, powinny mieć równolegle ustawione śródstopia. Orientacyjna odległość między nimi jest równa mniej więcej długości śródstopia. Wadą są śródstopia ustawione bardzo blisko siebie, a także stykające się piętami przy jednocześnie szeroko rozstawionych palcach (postawa krowia – co powoduje chwiejność zadu podczas ruchu), lub zbyt długie. Patrząc na psa z boku, śródstopia powinny być ustawione prostopadle do ziemi, a staw skokowy osadzony nisko, wyraźny z dobrym kątowaniem. Wyraźnie kątowany powinien być też staw kolanowy. Kość udowa i miednica powinny być połączone ze sobą pod katem prostym. Kości podudzia i udowa są wyraźnie dłuższe. Krótka kość udowa skraca wykrok psa. Aby jednak udo było należycie długie, śródstopie w stosunku do kości podudzia i udowej powinno być krótkie (w przeciwieństwie do collie). Zad psa nie powinien być wyższy od kłębu (przebudowany).

Strome ustawienie kości nóg tylnych lub przednich powoduje krótki wykrok odpowiednio: tylnych lub przednich łap. Zbyt mocne kątowanie tyłu przy jednocześnie słabym kątowaniu przodu (lub odwrotnie) może spowodować brak równowagi pomiędzy przodem, a tyłem psa w efekcie czego najsilniej uwidaczniają się wszystkie wady ruchu.
Ważne jest, aby ślady łap tylnych nie wyprzedzały śladu łap przednich, ani też nie pozostawały w tyle za nimi, tworząc ślad wszystkich czterech łap w pojedynczej linii (over reaching). Nogi nie mogą się też krzyżować, przechodząc poza linię środkową psa.

Duże znaczenie dla uzyskania odpowiedniego ruchu u psa mają jego łapy. Powinny one mieć zwarte palce, a kształt owalny, przy czym palce muszą być skierowane do przodu, nigdy do środka ani na zewnątrz. Duże, okrągłe łapy z często towarzyszącym im sztywnym śródstopiem, lub zbyt płaskie łapy z cienkimi kośćmi, to nie tylko błąd piękności. Dobrze uformowane i mocne palce dają dobre oparcie przy zmianach szybkości i zwrotach, są ważne dla psa zarówno w postawie stojącej, jak również w ruchu, dając doskonałe, dobre odbicie.

Wpływ na wykrok ma także sposób osadzenia i noszenia ogona. Psy ras poruszających się podczas pracy kłusem powinny mieć nisko osadzony i noszony ogon. Krótki zad i wysoko osadzony ogon skraca wykrok nóg tylnych. Długość ogona zaś wpływa na zwinność psa przy wykonywaniu szybkich zwrotów. Ogon działa wtedy jak ster – pomaga osiągnąć odpowiednio szybką zmianę kierunku biegu. Wymagana jest więc długość ogona sięgająca do stawu skokowego.
Czasami pod wpływem emocji związanych z wystawą lub okazując swą radość, czy też dominację, psy na wystawach unoszą ogony wysoko. Jednak stojąc spokojnie, bez zbędnych emocji, lub podczas pracy, ogon zawsze powinien być opuszczony nisko, poniżej linii grzbietu.

Zbyt długi tułów, lub zbyt miękki luźno związany kręgosłup ograniczają osiągnięcie dużych prędkości. Pies traci płynność ruchu, a jego zad może się chwiać. Zarówno w spoczynku jak i podczas ruchu linia kręgosłupa powinna być prosta i napięta.

Kłusujący pies nie może poruszać się inochodem. Jest to chód, gdzie jednocześnie obie lewe lub obie prawe nogi dotykają ziemi, a druga para nóg znajdujących się po tej samej stronie psa jest przenoszona do przodu. Chód taki jest dość mocno kołyszący i wysoce nieestetyczny, choć jednak z drugiej strony w taki chód popadają też psy zatuczone i leniwe, co świadczy o małym wysiłku jaki pies wkłada w taki chód. Jest to chód bardzo wytrwały, ale raczej tylko ze względów estetycznych uznawany jest za wadę.

Warto wspomnieć też jaką rolę dla pracującego psa ma tak ukształtowane ucho, które jest półstojące, załamane na 1/3 swojej wysokości. Otóż pies pasterski musi doskonale słyszeć gwizd pasterza wśród szumu wiatru i beczenia owiec. Ucho półstojące doskonale się do tego nadaje, łatwo nakierować je tam skąd pochodzi głos. Załamanie od góry doskonale zapobiega jednak wpływaniu wody do środka ucha podczas deszczowej pogody, co chroni psa przed stanami zapalnymi. Wymagane jest też ucho małe, gdyż w czasie zimna pies może je położyć po sobie i zagrzać, chowając w sierść . Tak więc sam wygląd ucha to nie tylko wymogi estetyczne, ale także i określona przydatność do pracy. Dlatego też pies pasterski nie nosi stale postawionego ucha – podnosi je jednynie chwilowo nasłuchując dźwięku.

Na koniec można dodać jeszcze parę słów o szacie, która odgrywa także dość istotną rolę. Miękki i gęsty podszerstek (okrywa wewnętrzna) doskonale chroni psa przed zimnem. Długi włos (okrywa zewnętrzna) chroni ciało psa jak płaszcz przeciwdeszczowy, dlatego wymagane jest aby był prosty i w miarę sztywny. Falujący lub miękki włos będzie zatrzymywał i wchłaniał wodę jak wata – pies będzie się przeziębiał. Dąży się do uzyskania pięknego, jak najbardziej długiego owłosienia. Jak ze wszystkim warto mieć umiar, gdyż zbyt obfita szata nie będzie pomagała psu przy pracy. Pies będzie wyglądał wtedy bardziej efektownie, ale tylko na wystawach, czy spoczywając na kanapie. Dla psa pracującego zbyt długi włos stanie się utrapieniem.

Praktycznie całkowicie idealne psy nie istnieją. Należy jednak dążyć do ideału, bo taki pies zawsze będzie poruszał się płynnie bez największego wysiłku. Jego krok będzie długi, co pozwoli mu na wytrwałą pracę przez wiele godzin. Bardzo dużo dają wytrenowane mięśnie, ale bez nienagannej budowy anatomicznej nawet dobry trening niewiele pomoże. Pies będzie się męczył, szybko tracił siły i energię, a jego ruch będzie przypominał kicanie zająca lub rozbujaną kołyskę.

H. Kabała

Parę słów o wzrocu rasy…

Idealna waga została usunięta z wzorca owczarka szetlandzkiego. Psy o delikatniejszej kości są lżejsze, te z mocną kością mają masywniejszą budowę i są tym samym cięższe. Idealny wzrost psów został określony najnowszym wzorcem na 37 cm dla psów, a 35,5 cm dla suk (wcześniej psy: 38 cm, suki 35 cm) z tolerancją jednego cala w górę lub w dół. Warto dodać, że wzorzec amerykański dopuszcza tolerancję wzrostu od 13 do 16 cali, tj. od 33 cm do 40,6 cm, przy czym ogólnie przyjmuje się, że psy powyżej 40 cm. nie są wystawiane…

Długość tułowia sheltie powinna być nieznacznie dłuższa (mierząc od szczytu barku do guzów siedzeniowych) niż wysokość w kłębie. Korpus powinien być umiarkowanie długi, a nie jak to interpretowano w dawnym wzorcu: długi. Często błędne interpretowanie starego wzorca (co było spowodowane niezbyt precyzyjnym zapisem długości określanej od kłębu do nasady ogona) prowadziło do hodowania psów o jak najdłuższym tułowiu. Najnowsza wersja wzorca rasy określa to już precyzyjniej.

Kąt między łopatką a łokciem ma około 90 stopni , a kąt ustawienia łopatki w stosunku do podłoża wynosi 45 stopni (określał to dość dokładnie stary wzorzec rasy, jeszcze w tłumaczeniu prof. Dyakowskiej). Prawidłowo łokieć znajduje się w jednej linii pod kłębem, a odległość od łokcia do kłębu jest taka sama jak od łokcia do ziemi. Przy stromym ułożeniu łopatki i ramienia kłąb jest ledwie widoczny, a nogi ustawione są w jednej, pionowej linii od uszu do podstawy, klatka piersiowa jest mało widoczna. Kończyny przednie powinny mieć mocne kości, nie mogą jednak być one "ciężkie", powoduje to bowiem, że śródręcza są sztywne, a chód niezgrabny. Zbyt miękkie śródręcza są ustawione skośnie i wskazuje to na ich słabość.

Śródręcza proste Śródręcza zbyt miękkie.

Śródstopie proste Nogi ustawione zbyt wąsko

Nogi ustawione zbieżnie

W tłumaczeniach starego wzorca widnieje zapis, który określa położenie kości udowej: ustawiona pod kątem prostym do kości biodrowej i w harmonii z ustawieniem łopatek. Oznacza to, że kąt nachylenia kości biodrowej w stosunku do podłoża powinien być taki sam jak i łopatki, czyli 45 stopni. Staw skokowy mocny i nisko osadzony, co może być tylko w przypadku psa o niezbyt długim śródstopiu.

Kątowanie prawidłowe Nogi ustawione podsiebnie

Tył stromy

Ruch psa nie powinien wykazywać śladu ociężałości. Powinien być elastyczny, płynny i wdzięczny z odbiciem tylnych kończyn zapewniającym pokonanie dużych dystansów przy możliwie najmniejszym wysiłku. Wykrok powinien być długi. Inochód, krzyżujące się albo kołyszące chody jak również chody sztywne i szczudłowate są wysoce niepożądane. Prawidłowy sheltie z doskonała naturalną budową tułowia i dobrym kątowaniem nóg powinien poruszać się chodem zwanym "single tracking". Tak w postawie stojącej, jak i w powolnym ruchu łapy powinny przylegać do podłoża, przy zwiększaniu szybkości lekko zbliżać się bokami do siebie, a przy bardzo szybkim ruchu stopa powinna sięgać wyimaginowanej, środkowej linii – ale bez krzyżowania się.
Kłus wyciągnięty Stromy przód – nogi wysoko unoszone

Inochód

Pies poruszającegy się szybkim kłusem

Oko owczarka szetlandzkiego jest w kształcie migdałowym. Kąt osadzenia oka jest inny niż u collie (warto tu dodać, że psy amerykańskie różnią się od angielskich m.in. innym kątem osadzenia oka), stąd też inny wyraz oka. Oczy okrągłe są wadą (oko okrągłe nie ma kąta osadzenia oka i po tym można odróżnić go od oka migdałowego). Zbyt duże oko psuje harmonijną budowę głowy. Małe jak szparka, głęboko osadzone oko przysparza problemów zdrowotnych, jak również nie spełnia swojej funkcji. Pasące się owce zwracają baczną uwagę na oczy pilnującego je psa – szparkowate oko owca może zauważyć dopiero z bliskiej odległości.

Budowa ciała i kościec psa

Tekst i rysunki: Helena Kabała

Wzorzec rasy: owczarek szetlandzki

Grupa I, psy pasterskie i stróżujące

FCI – 88 OWCZAREK SZETLANDZKI (SHETLAND SHEEPDOG – SHELTIE)

OGÓLNY WYGLĄD ZEWNĘTRZNY – mały, długowłosy pies pracujący o pięknym wyglądzie, jest łatwy do ułożenia i inteligentny. O symetrycznej budowie ciała, tak że żadna część nie wygląda nieproporcjonalnie względem całości. Obfita sierść, grzywa i kryza. Ładnie ukształtowana głowa i słodki wyraz pyska tworzą idealny wygląd.

CHARAKTERYSTYKA – czujny, łagodny, inteligentny, silny i pełen wigoru…

TEMPERAMENT – Przywiązany i posłuszny swojemu właścicielowi, nieufny wobec obcych. Nigdy nie okazuje nerwowości.

GŁOWA I CZASZKA – Głowa wytworna; patrząc z góry lub z boku w kształcie wydłużonego tępo zakończonego klina, który zwęża się od uszu w kierunku nosa. Szerokość czaszki proporcjonalna do długości czaszki i kufy. Wszystko należy rozpatrywać w odniesieniu do rozmiarów psa. Czaszka jest płaska, umiarkowanie szeroka na odcinku między uszami i bez wystającej kości potylicznej. Policzki płaskie, gładko przechodzą w dobrze zaokrągloną kufę. Mózgoczaszka i kufa są jednakowej długości, a punktem podziału jest wewnętrzny kącik oka. Górna linia czaszki jest równoległa do górnej linii kufy, z nieznacznym ale wyraźnym stopem. Nos, wargi i obwódka oka są czarne. Charakterystyczny wyraz głowy jest wynikiem doskonałej równowagi i połączenia czaszki i kufy, kształtu, koloru i rozmieszczenia oczu oraz prawidłowego umieszczenia i noszenia uszu.

UZĘBIENIE – Szczęki równe, prawidłowe, silne o dobrze rozwiniętej szczęce dolnej. Wargi zwarte. Zęby zdrowe o doskonałym, regularnym i pełnym zgryzie nożycowym, tzn. górne zęby dokładnie zachodzą na zęby dolne i są ustawione prostopadle do szczęk. Bardzo pożądany pełny komplet prawidłowo osadzonych 42 zębów.

OCZY – Średniej wielkości skośnie osadzone, o kształcie migdała. Ciemnobrązowe, z wyjątkiem psów o maści marmurkowej, u których jedno oko bądź oba mogą być niebieskie lub też niebieskie w plamki.

USZY – Małe, umiarkowanie szerokie u podstawy, umieszczone dość blisko siebie, na czubku głowy. W chwili odpoczynku, odrzucone do tyłu; w stanie czujności skierowane do przodu i w pozycji pół-wzniesionej o końcówkach opadających do przodu.

SZYJA – Muskularna, wygięta w łuk, o dostatecznej długości, by pies mógł dumnie nosić głowę.

KOŃCZYNY PRZEDNIE – Łopatki ustawione skośnie. W kłębie oddzielone jedynie kręgami, ale odchylone na zewnątrz tak, by pomieścić pożądane uwypuklenie żeber. Staw barkowy o prawidłowym kącie. Łopatka i ramię mniej więcej równej długości. Łokieć w równej odległości od ziemi i kłębu. Przednie kończyny, oglądane z przodu, są proste, muskularne i o wyraźnie mocnej kości. Śródręcza silne i elastyczne.

TUŁÓW – Długość od stawu barkowego do guzów siedzeniowych nieznacznie większa niż wysokość w kłębie. Klatka piersiowa głęboka, sięgająca do łokcia. Żebra dobrze wysklepione, zwężające się w dolnej połowie, co umożliwia swobodny ruch przednich kończyn i barków. Grzbiet prosty o pełnym wdzięku wysklepieniu nad lędźwiami, zad nachyla się stopniowo ku tyłowi.

KOŃCZYNY TYLNE – Szerokie i muskularne udo, kość udowa osadzona w miednicy pod właściwym kątem. Staw kolanowy wyraźnie zaznaczony, staw skokowy wyraźnie zaznaczony i niski, o mocnej kości. Śródstopia równoległe proste, gdy patrzymy na nie od tyłu.

STOPA – Owalna, część spodnia z dobrze rozwiniętymi opuszkami, palce zwarte.

OGON – Nisko osadzony; zwężający się ku dołowi, ostatni kręg kości sięga co najmniej do stawu skokowego; obficie owłosiony i lekko zawinięty w górę. Może być lekko wzniesiony przy ruchu, ale nigdy powyżej poziomu grzbietu. Nie może być nigdy skręcony.

CHÓD – Elastyczny, płynny i pełen wdzięku, poruszany energią tylnych kończyn, może pokonywać maksymalne odległości przestrzeni z minimalnym wysiłkiem. Wielce niepożądane są inochód, chód zaplatany (krzyżujący się), kołysanie się (na boki bądź falowanie) czy chód ociężały, nienaturalny (sztywny).

SIERŚĆ – Dwuwarstwowa; zewnętrzna okrywa to długi włos o szorstkiej teksturze i prosty. Podszerstek jest miękki, krótki i gęsty. Bardzo obfita grzywa i kryza, przednie kończyny z wyraźnymi frędzlami. Tylne kończyny, powyżej stawu skokowego obficie pokryte włosem, a poniżej stawu skokowego dość gładkie. Część twarzowa głowy gładka. Niepożądane okazy o krótkiej sierści.

UMASZCZENIE

– Śniade (sobolowe) – kolor czysty bądź cieniowany, wszystkie kolory od bladozłotego do ciemno-mahoniowego i we wszystkich swoich odcieniach, o intensywnym kolorycie. Niepożądana maść wilczasta.

– Tricolor /trójkolorowe/ – intensywnie czarny tułów, preferowane mocne podpalanie.

– Blue-merle (marmurkowe) – wyraźny srebrno-niebieski, o czarnych plamkach bądź łatach (jak w marmurze). Preferowane mocne podpalanie, ale jego brak nie jest karany. Wielce niepożądane łaty o głębokiej czerni czy szarawym bądź rudym odcieniu, zarówno w przypadku sierści okrywowej jak i podszerstka; ogólnie powinniśmy mieć wrażenie, że pies jest niebieski.

– Czarno-biały i czarno-podpalany – to kolory również uznawane.

Białe znaczenia mogą się pojawiać (z wyjątkiem psów czarno-podpalanych) jako gwiazdka/strzałka na głowie, w kołnierzu i na piersi, w kryzie, na nogach i końcu ogona. Preferowane jest posiadanie tych wszystkich bądź niektórych z tych białych plam (ale nie u psów czarno-podpalanych) lecz ich brak nie jest karany. Bardzo niepożądane są białe łaty na tułowiu.

ROZMIARY

Wzrost w kłębie:
Psy 37 cm
Suki 35,5 cm
Niepożądane odchylenia o więcej niż 2,5 cm powyżej bądź poniżej tej wysokości.

WADY – Wszelkie odstępstwa od wyżej podanych punktów należy uważać za wady, a znaczenie takiej wady należy rozpatrywać w dokładnym odniesieniu do jej stopnia.

UWAGA – Samce powinny mieć normalnie ukształtowane dwa jądra, całkowicie znajdujące się w mosznie.

– Tłumaczenie wersji oryginalnej z j. angielskiego: tłumacz przysięgły Anna Osuch
– Konsultacja: Mirosław Redlicki
– Przygotowanie i zamieszczenie na portalu: Helena Kabała

Jako krótki komentarz pozwolę sobie przytoczyć fragment książki państwa Redlickich „Brytyjskie psy pasterskie”:

„ …Mimo kolejnych zmian standardu, usuwających z jego tekstu odniesienia do collie – owczarek szetlandzki pozostaje na pierwszy rzut oka pomniejszonym owczarkiem szkockim, to jednak pomiędzy obydwoma rasami występują istotne różnice.
Sheltie powiększony do rozmiarów collie byłby od niego wyraźnie cięższy i krótszy. Inna trochę jest linia górna – u collie wysklepiona w lędźwiach znacznie bardziej niż u szetlanda. Spore są różnice kształtu głowy – wzorzec collie życzy sobie, aby stop był nieduży, ale wyczuwalny, natomiast u szetlanda ma być on nieduży, ale wyraźny. Różnica ta bardziej jeszcze rzuca się w oczy w praktyce, niż w opisie. Mimo, że w obu wzorcach głowa ma być długa i klinowata, to głowa collie jest proporcjonalnie znacznie węższa i dłuższa – współczesna głowa collie zupełnie nie pasuje do szetlanda. Inne są uszy, a ściślej – ich osadzenie. Uszy sheltie są osadzone bliżej siebie. Wzorcowe opisu oczu są u obu ras takie same, jednak oczy sheltie są nieco większe i o kształcie owalnym, a nie, jak u collie, niemal trójkątnym. Podobnie jak u collie, tak i u szetlandów panuje ostatnio bezsensowna moda na jak najmniejsze oko, co jest i nieładne, i niebezpieczne (patrz „collie eye anomaly”). Prawidłowa głowa owczarka szetlandzkiego jest trochę „lisia” w kształcie i wyrazie, dalekim od pełnego godności i rezerwy wyrazu collie. Krok szetlanda jesto nieco wyższy i jeszcze bardzije niż u collie „jednośladowy” – zarówno przednie, jak i tylne łapy stawiane są, zwłaszcza przy większej prędkości kłusu, w jednej linii.”

(tekst umieszczony za zgodą autora)

Dla ciekawości można poczytać stary wzorzec z 1966 roku
Zobacz wzorzec sheltie z 1966 r.

oraz z 1963 roku
Zobacz wzorzec sheltie z 1963 r.