Wzorzec angielski, wpisany do rejestru FCI w 1963 roku pod nr 88-b.
Psy tej rasy są raczej małe, wysokości do 40 cm, długowłose, o sympatycznym wyglądzie, podobne do collie, lecz mniej wydłużone. Te urocze psy odznaczają się przywiązaniem do pana i nieufnością, jakby nieśmiałością wobec obcych.
Charakterystyka ogólna. Budowę szetlanda powinna cechować siła i ruchliwość, bez śladu ociężałości czy pogrubienia, co pozwala na rozwinięcie się jego naturalnych skłonności do pracy przy stadzie owiec. Wprawdzie pożądany typ zbliżony jest do collie długowłosego, to jednak powinny się zaznaczać widoczne różnice.
Wyraz. Jedną z najważniejszych cech jest doskonała harmonia i dobra proporcja mózgowiowej części głowy do twarzowej; odpowiednia wielkość, kształt, barwa i rozmieszczenie oczu, prawidłowe osadzenie i noszenie uszu wpływają razem na harmonijny wygląd głowy – obraz prawie niewyrażalnej słodyczy, żywości i inteligencji. Od szetlanda wymaga się przywiązania i posłuszeństwa wobec przewodnika; do obcych powinien odnosić się z rezerwą, ale bez okazywania nerwowości.
Wrażenie ogólne. Na pierwszy rzut oka pies łączy w sobie piękność z inteligencją i temperamentem. Chody lekkie i pełne wdzięku, szybkie i elastyczne, skoki potężne w stosunku do wzrostu. Sylwetka harmonijna; żadna część ciała nie jest nieproporcjonalna w stosunku do całości. Obfite futro, grzywa i kryza w połączeniu z dobrą rzeźbą głowy i „słodyczą” wyrazu tworzą ideał szetlanda.
Głowa. Subtelnie wymodelowana. Oglądana z góry i z boku ma kształt wydłużonego, ściętego stożka zwężającego się od uszu do końca nosa. Szerokość części mózgowiowej zależy w zupełności od długości całej głowy, a ta z kolei jest proporcjonalna do wielkości całego ciała. Część mózgowiowa płaska, między uszami umiarkowanie szeroka, bez wystającej potylicy. Policzki pożądane płaskie i przechodzące łagodnie w dobrze zaokrąglony pysk. Część mózgowiowa i pysk równej długości; punkt środkowy leży w wewnętrznym kącie oka. Linia czołowa głowy widziana z profilu jest równoległa do linii grzbietu nosa, ale w poziomie nieco wyższym. Przełom czołowy wyraźny, lecz nieznaczny. Szczęka i żuchwa równe, mocne; żuchwa dobrze rozwinięta. Wargi zwarte; zęby zdrowe i dobrze rozmieszczone; zgryz nożycowy.
Oczy. Średniej wielkości, ustawione ukośnie, kształtu migdałów. Kolor ciemnobrązowy; wyjąt statnowią oczy u okazów o umaszczeniu marmurkowym, u których dopuszczalne są niebieskie. Oczy odgrywają ważną rolę przy ocenie.
Uszy. Małe, u nasady umiarkowanie szerokie, osadzone dość blisko siebie, wysoko na szczycie głowy. W odprężeniu są one odrzucone do tyłu, ale w nasłuchiwaniu skierowane do przodu i noszone na wpół wyprostowane, z końcami zwisającymi do przodu.
Szyja. Muskularna, dobrze wygięta, dostatecznie długa, pozwalająca na „wyniosłe” noszenie głowy.
Tułów. Łopatki zstępują od kłębu do stawu barkowego pod kątem 45 stopni; rozdzielone w kłębie tylko przez kręgi, ale nachylone stosownie do pożądanego wysklepienia żeber. Kąt między łopatką a ramieniem jak najbardziej zbliżony do prostego. Łokcie w tej samej odległości od kłębu, co od podłoża. Nogi przednie oglądane z przodu są proste, muskularne i równe; kościec mocny. Śródręcza mocne i giętkie. Tułów mierzony od kłębu do nasady ogona jest nieco dłuższy niż wysokość w kłębie, dzięki przede wszystkim dobremu ukątowaniu ramion i tyłu. Pierś głęboka, sięgająca do łokci. Żebra dobrze wysklepione, tak jednak nachylone u nasady, aby nie ograniczały ramionom i udom swobody ruchów. Grzbiet prosty z pełną wdzięku krzywizną lędźwi; linia zadu stopniowo zlewająca się z linią kończyn tylnych. Uda szerokie i muskularne; ich kości ustawione pod kątem prostym w stosunku do kości biodrowych i w harmonii z ustawieniem łopatek. Udo z podudziem tworzy wyraźnie zaznaczony kąt. Stawy skokowe zgrabne i mocne, dobrze ukątowane, położone nisko; oglądane z tyłu – proste.
Ogon. Osadzony nisko, długością sięga co najmniej stawu skokowego. Obficie owłosiony i lekko wygięty ku górze, zwłaszcza, gdy pies jest w ruchu, nie powinien jednak wznosić się ponad linię grzbietu.
Łapy. Owalne; podeszwa gruba, palce wysklepione i zwarte.
Chody. Szybkie i płynne. Niepożądane podnoszenie nóg wysoko ani krzyżowanie ich czy wyrzucanie na boki, albo podnoszenie sztywno z dołu do góry.
Szata. Włosy okrywowe długie, szorstkie i zupełnie proste. Podszycie miękkie, puszyste, krótkie i zwarte. Grzywa i kryza bardzo obfite. Nogi przednie z dobrymi piórami, tylne obficie owłosione, ale poniżej stawu skokowego włosy krótsze. Na pysku sierść krótka. Psy krótkowłose eliminuje się z hodowli i oceny.
Maść. U psów trójkolorowych wymagany intensywnie czarny tułów, bez śladu cętkowania, podpalanie wyraziste jest u nich wyżej cenione. Płowe mogą być jednolite lub z ciemniejszym nalotem, w całej gamie odcieni – od złocistego do ciemnomahoniowego; pożądany wyrazisty odcień maści. Maść wilczopłowa i szara niepożądane. U niebieskich marmurkowanych najbardziej pożądany kolor to jasno-niebiesko-srebrzysty, nakrapiany i marmurkowany czernią. Podpalanie soczyste jest pożądane, ale jego brak nie stanowi wady. Bardzo niepożądane, tak we włosach okrywowych, jak i w podszyciu, duże czarne łaty oraz odcień łupkowy lub rdzawy. Całość umaszczenia powinna skłaniać się ku niebieskiemu. Białe plamy dopuszczalne na piersi, na udach, podudziach i na końcu ogona. Wszystkie te oznaczenia lub część z nich pożądane, ale ich brak nie stanowi wady. Umaszczenie czarne z białym lub czarne podpalane oceniane równorzędnie. Bardzo niepożądane białe łaty na tułowiu. Nos wymagany czarny bez względu na umaszczenie okrywy.
Wzrost. Idealna wysokość: psy 38 cm, suki 35 cm. Przekroczenie tej wysokości lub jej nie osiągnięcie uważa się za dużą wadę.
Wady. Głowa w części mózgowiowej wysklepiona albo o cofniętym czole. Brak przełomu czołowego. Uszy duże, zupełnie obwisłe lub stojące. Policzki zbyt silnie rozwinięte, szczęka i żuchwa słabe, pysk spiczasty, uzębienie niepełne. Nogi przednie krzywe, postawa krowia. Ogon haczykowato zagięty lub krótki, albo noszony nad grzbietem. Maść biała jak też z przewagą bieli. Nos różowy lub cielisty. Oczy niebieskie (z wyjątkiem oczu u psów niebieskich marmurkowanych), okrągłe lub jasne. Przodozgryz albo cofnięta żuchwa. Nerwowość.